Balkon Sefası

Sarı telefon bir gün olsun çalmadığı halde sehpadaki varlığını

senelerce korudu. Zamanla ahizesi kırıldı, sonra tuşları çıktı,

ardından kablosu koptu. Bir sabah annem sarı telefonu kömür

sobasına attı. İçimde, sivilceli ve çilli bir çocuğun “Alo!” sesini

duydum. Açsaydın, “Seni seviyorum,” diyecektim.

İsmail Saymaz, bazen bir Erzurum türküsünün soluğunu ya

da Karadeniz’in yerinde duramayan rüzgârını İstanbul’un

baş köşesine getiriyor; bazen de İstanbul’un hovardalıklarını,

neşesini ve rengini tutup memleketin dört bir yanına

salıveriyor. Ruhunu Kore Dağları’nda yaralayanların, ürkek

gözlerle sinema perdesine bakanların, ilkokul günlerini hiç

unutamayanların, büyük şehri görünce sudan çıkmış balığa

dönenlerin, aşktan uykusu kaçanların, nabzı devrim hayaliyle

atanların ve ömrünü bir fıkra gibi yaşayıp bir ağıtla bitirmek

zorunda kalan insanların hikâyeleri…